Small Story 450.T

மாயக் குறியீடு 9 0450 – சிறுகதை 450 பிரசாத் தொலைபேசியில் பேசிக் கொண்டிருந்தபோது, அவரது மனைவி நந்திதா ஒரு கோப்பை தேனை கொண்டு வந்தாள். உரையாடலை முடித்த பிறகு, அவர் தொலைபேசியை பக்கத்தில் வைத்தார். நந்திதா மெதுவாக, “ யார் பேசினார்கள், அன்பே?” என்று கேட்டாள். பிரசாத் பதிலளித்தார்: “என் வங்கி அதிகாரி. எனக்கு புதிய கிரெடிட் கார்டை இன்று மாலையே வந்து கொடுத்துச் செல்கிறார். நான் அவர்களின் பழைய வாடிக்கையாளர்களில் ஒருவராக இருப்பதால், இருபது ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக கார்டை பயன்படுத்தி வருவதால், அதை நேரில் கொடுக்க விரும்புகிறாராம்.” “அப்படியானால் சிறிது நொறுக்குத் தீனி தயார் செய்வோம்,” என்றாள் நந்திதா. “சரி, அன்பே,” என பிரசாத் தலையசைத்தார். சில நிமிடங்களில், அவர்கள் மகள் ஆஷா நெதர்லாந்திலிருந்து அழைத்தாள். “ஹாய் டாட், நீங்க மற்றும் அம்மா எப்படி இருக்கீங்க?” “நாங்கள் நலமாக இருக்கிறோம்,” என்றார் பிரசாத். “ஆஷா, நான் பத்து நிமிடங்களாக உன்னை அழைக்க முயன்றேன். உன் போன் ‘பிஸி’யாக இருந்தது.” பிரசாத், கிரெடிட் கார்டு விநியோகம் குறித்து விளக்கினார். அதை கேட்டு ஆஷா மகிழ்ச்சியடைந்தாள். “டாட், உங்களுக்கு கார்டை நேரில் கொடுக்க வருவது பெரிய விஷயம். நீங்கள் பல ஆண்டுகளாக ஒழுங்காக பயன்படுத்தி, புத்திசாலித்தனமாக பயணம் செய்து, பில்ல்களை எப்போதும் பதினைந்து நாட்கள் முன்கூட்டியே கட்டிவருவதால்தான். உங்கள் ஒழுக்கத்தை நான் ஆண்டுகளாக கவனித்து வருகிறேன்,” என்றாள். அதன் பிறகு அவள் சேர்த்தாள்: “இந்த முறை நீங்கள் புதிய பின் நம்பரை தேர்வு செய்யும்போது, எனக்கு ஒரு யோசனை இருக்கு.” “சொல்லு மகளே. நான் எப்போதும் உன் ஆலோசனையை கேட்கிறேன்,” என்றார் பிரசாத். ஆஷா கூறினாள்: “நீங்க 0450 என்ற நான்கு இலக்க பினைப் பயன்படுத்துங்க.” அந்த எண் அவரின் விருப்பமான 9-இனை குறிப்பதோடு, அவரது பிறந்தநாளையும் நினைவுபடுத்தியதால், பிரசாத் ஆச்சரியப்பட்டார். அவர் மகளுக்கு நன்றி கூறி, போனை நந்திதாவிடம் கொடுத்தார். அந்த மாலை, வங்கி அதிகாரி கெம்பண்ணாவை அன்புடன் வரவேற்று, தேனும் நொறுக்குத் தீனியும் வழங்கினார். அவர் சென்ற பின், பிரசாத் தனது நேசமான மகள் பரிந்துரைத்த புதிய பின் நம்பரை மாற்றிக் கொண்டார்—அது அவரது பிறந்தநாளோடும் பொருந்தியது. அது இன்னும் நான்கு நாட்களில் வரவிருந்தது. நந்திதாவும், தங்கள் ஒரே மகள் ஆஷா தேர்ந்தெடுத்த அந்த குறியீட்டை மகிழ்ச்சியுடன் ஒப்புக்கொண்டாள். K.Ragavan 5-12-25

Small Story 450.

Small Story 450 Magic Code 9 0450 – While Prasad was talking on the phone, his wife Nandhita brought him a cup of tea. After finishing the call, he placed the phone beside him. Softly, Nandhita asked, “Who was it, dear?” Prasad replied, “My bank officer. He’s coming this evening to deliver my new credit card. Since I’ve been one of their old customers and have been using the card for more than twenty years, he wants to hand it over personally.” “In that case, let me prepare some snacks,” said Nandhita. “Alright, dear,” Prasad nodded. A few minutes later, their daughter Asha called from the Netherlands. “Hi Dad, how are you and Mom?” “We are fine,” said Prasad. “Asha, I tried calling you for the past ten minutes. Your phone was busy.” Prasad explained about the credit card delivery. Hearing it, Asha was delighted. “Dad, it’s a big deal for them to come in person. It’s because you’ve used the card responsibly for so many years, travelled wisely, and always paid your bills fifteen days in advance. I’ve noticed your discipline all these years,” she said. Then she added, “This time, when you choose your new PIN number, I have a suggestion.” “Tell me, dear. I always listen to your advice,” said Prasad. Asha said, “Use the four-digit PIN 0450.” The number surprised Prasad because it not only included his favourite ‘9’ but also reminded him of his birthday. He thanked his daughter and handed the phone to Nandhita. That evening, they warmly welcomed the bank officer, Kempanna, and served him tea and snacks. After he left, Prasad changed his PIN to the number his beloved daughter suggested—one that matched his birthday, which was just four days away. Nandhita too happily approved of the code chosen by their only daughter, Asha. K. Ragavan 5-12-25

Small Story 449.

சிறுகதை 449 ஒளிவிழா மரபு காலை நடைப்பயணத்திற்கு கிளம்பவிருந்த ஹரிஷிடம், அவரது மனைவி பத்மஜா மெதுவாகச் சொன்னாள்: “அண்ணாச்சி வீட்டுக்கும், உன் தங்கை சுமாவுக்கும் இன்று கார்த்திகைத் திருநாளுக்காக பணம் அனுப்ப மறந்துவிடாதே. நீ பல வருடங்களாக இதைப் பின்பற்றுகிறாய்.” ஹரிஷ் சிரித்தான். “மறக்க மாட்டேன். சுமா என் ஒரே தங்கை. இந்த நாளில் அவளுக்குச் சொக்கத்தை அனுப்ப வேண்டும் என்பது என் அம்மாவின் விருப்பம்.” ஹரிஷ் போன பிறகு, பத்மஜா அமெரிக்காவில் இருக்கும் மகள் சுஜாதாவிற்கு அழைத்தாள். “ஹே சுஜாதா, எப்படி இருக்கிறாய்? Nathanarukkuபணம் அனுப்ப மறந்துவிடாதே. பிரசாந்தை நினைவூட்டு.” “மறக்க மாட்டேன், மம்மி. நான் கல்யாணம் ஆன நாள்முதல் ஒவ்வொரு ஆண்டும் பிரசாந்தை நினைவூட்டுவேன்; அவன் எப்போதும் அனுப்புவான்,” என்று சுஜாதா பதிலளித்தாள். சுஜாதா தானும் தன் கணவரை நினைவூட்டும் பழக்கத்தைத் தொடர்ந்து செய்வதை நினைத்துப் பத்மஜாவுக்கு மகிழ்ச்சி ஏற்பட்டது—அதேபோல், ஹரிஷ் தன் தங்கை சுமாவிற்கு ஒவ்வொரு ஆண்டும் அனுப்பிச் செய்வதைப் போல. நடை முடித்த பிறகு, ஹரிஷ் தனது நண்பர் சுரேஷைச் சந்திக்கச் சென்றான். மாலைக்குள், வீடு முழுவதும் விளக்குகளின் பிரகாசத்தால் ஒளிர்ந்தது. இப்படிப்பட்ட மரபுகள்தான் நம் கலாச்சாரத்தின் உண்மையான செல்வங்கள்—பல தசாப்தங்களாக அன்போடு பேணப்பட்டு வரும் பாரம்பரியங்கள். K.Ragavan 4-12-25

Small Story 449.

Small Story 449 The Lighting Tradition Harish was about to start for his morning walk when his wife Padmaja whispered, “Dear, don’t forget to send money to my sister-in-law and to your sister Suma for today’s Karthikai festival. You’ve been doing it for decades.” Harish smiled. “I won’t forget. Suma is my only sister, and it was my mother’s wish that I send her an amount every year on this occasion.” After Harish left, Padmaja called her daughter in the US. “Hey Sujatha, how are you? Don’t forget to send money to your sister-in-law. Ask your husband Prasanth to send it.” “I won’t forget, Mummy. Ever since I got married, I remind Prasanth every year, and he always sends it,” Sujatha replied. Padmaja felt happy that Sujatha was following in her footsteps, as her Hubby Harish sent to Suma After finishing his walk, Harish went to see his friend Suresh. By evening, the house was full of lamps and brightness. Traditions like these are the true treasures of our culture, lovingly maintained for decades. K.Ragavan 4-12-25

Small Story 448.

Small Story 448 Modern Minds, TraditionalRoots Kamath returned from Mangalore to his residence in Bangalore after attending his relative’s wedding in Udupi. He opened the box filled with Udupi sweets and famous snacks for his wife, Shanthala, who couldn’t attend the ceremony because she had to be present at her own relative’s wedding in Bangalore. Their son, Naveen, greeted him: “Hey Dad, how was the wedding?” “Fine, Naveen. Everyone asked about you—and about your marriage,” Kamath whispered teasingly. “Dad, there’s something I haven’t told you all these days,” Naveen said seriously. “I’m in love with a South Indian girl from Rajapalayam.” “My God… Rajapalayam—the place famous for dogs!” Kamath laughed. “Dad, I’m talking seriously and you’re joking. The place may be known for many things, but my girl is native to that region and now settled in Bengaluru. She works in our Advertisement Department. I see her every day from my Editorial Department. We got to know each other, liked each other, and I found she shares my nature and values.” He took out his phone. “Here is her photo—Archana.” Naveen showed the picture and Kamath was instantly impressed. “Her original native place is Udupi,” Naveen added, making Kamath even happier. Shanthala nodded with approval. “The girl is very pretty,” she said. “Her parents are coming to meet us this evening.” Kamath believed in straightforwardness and honesty, and he had raised Naveen to be the same. He admired his son’s frankness and clear decision. Shanthala, though traditional, had a forward-thinking mind: “If parents and children understand each other and respect values, there is no room for misunderstanding.” That evening, Archana’s parents visited, and the families happily fixed the wedding date. Kamath’s family stood as a perfect example of modern thinking blended beautifully with traditional values. K.Ragavan 3-12-25

Small Story 447.T

சிறுகதை 447 நினைவில் நிற்கும் ஜட்கா பயணம் ஜேம்ஸ் கோடைக்கானல் ரோடு ரயில் நிலையத்தில் இறங்கினார். வெளியே, அவரது நண்பரின் கார் காத்துக்கொண்டிருந்தது. 55 வயதான ஜேம்ஸ் இன்னமும் இளமையுடன் காட்சியளித்தார்;50வயதான அவரது மனைவி சோஃபியாவும் அதே அளவு நயமுடன் நடந்துகொண்டாள். டிரைவர் அவர்களை அன்புடன் வரவேற்றான். அருகிலுள்ள உணவகத்தில் எளிய காலை உணவு உண்ட பிறகு, கார் பெரியகுளம் நோக்கிப் பயணம் தொடங்கியது. ஜேம்ஸ் பெரியகுளம் அருகிலுள்ள ஒரு சிறிய கிராமமான வடுகப்பட்டியில் வளர்ந்தவர். சாதாரண குடும்பத்தைச் சேர்ந்த அவர், சிறுவயதில் தாயை இழந்ததால், தந்தை பிரெட்ரிக் ஒருவராலேயே வளர்க்கப்பட்டார். பிரெட்ரிக்கின் நெருங்கிய நண்பர் மரியாதைக்குரிய பள்ளி ஆசிரியரான முத்தையா முத்தையா தனது மனைவியை நாற்பத்தைந்து வயதில் இழந்தார்; ஒரே மகள் அம்பிகா படிப்பை முடித்து ஆஸ்திரேலியாவுக்குத் திருமணம் செய்து சென்றுவிட்டாள். பிரெட்ரிக் தபால் நிலையப் பணியில் இருந்து, முத்தையா பள்ளிப் பணியில் இருந்து ஓய்வு பெற்றபின், இருவரும் தங்கள் மனதிற்கினிய கிராமத்தில் அமைதியாக வாழத் தேர்ந்தெடுத்தனர். இளைய ஜேம்ஸின் படிப்புக்கு துணை நின்றவர் முத்தையா உயர்ந்தக் கொள்கைகள் கொண்ட அவர், சாதி–பின்னணி பாராமல் தகுதியான ஒவ்வொரு மாணவரையும் உதவி செய்தார். பிரெட்ரிக் மற்றும் முத்தையா ஆகியோரின் நட்பு, உண்மையான மரியாதையும் அறிவும் உணர்ச்சியும் கலந்த அகன்ற பந்தத்தின் சிறந்த உதாரணமாக இருந்தது. அவர்களின் வழிகாட்டலும் தனது முயற்சியாலும், ஜேம்ஸ் ஒரு மருத்துவரானார். பின்னர் மேற்படிப்புக்காக அமெரிக்கா சென்று அங்கேயே குடியேறினார். சோஃபியாவை திருமணம் செய்ததும் அதே இடத்தில் தங்கினார். சுவாரசியமான விஷயம் என்னவெனில் — அமெரிக்கரான சோஃபியா இந்திய கலாச்சாரத்தை மனமுவந்து நேசித்தாள். இந்திய மரபுகளையும் பழக்கங்களையும் மிகுந்த உண்மையுடன் பின்பற்றியது ஜேம்ஸை மிகுந்த மகிழ்ச்சியடையச் செய்தது. கார் பழக்கமான சாலைகளில் சென்று கொண்டிருக்கையில், ஜேம்ஸ் சோஃபியாவிடம், “நான் பள்ளிக் காலத்தில் இருந்தபோது, சில நேரங்களில் அப்பா என்னை ‘ஜட்கா’-வில் அனுப்புவார் — அதுதான் நம் பழைய குதிரை வண்டி,” என்றார். சோஃபியா சிரித்தாள். “ஆமாம், குதிரையுடன் சிறிய பெட்டி வண்டி மாதிரி இருக்கும் அந்த வண்டியா? நீ எத்தனையோ முறை சொன்னிருக்கே!” அவர்கள் கிராமத்தை வந்தடைந்தபோது பிரெட்ரிக்கும் முத்தையா அவர்களை பேரன்புடன் வரவேற்றனர். தனது மாணவன் இன்று உயர்ந்த நிலையை அடைந்ததைக் கண்ட முத்தையா பெருமையடைந்தார். மேலும், தன் முதுமை அடைந்த தந்தையை ஜேம்ஸ் மிகுந்த அக்கறையுடன் பார்த்துக் கொண்டிருப்பது அவரை இன்னும் மகிழ்ச்சிப்படுத்தியது. ஜேம்ஸின் மீண்டும் மீண்டும் கேட்டுக்கொண்டிருந்தபோதும் பிரெட்ரிக் அமெரிக்கா செல்ல மறுத்துவந்தார். தனது நினைவுகள், வேர்கள், அன்பிற்கினிய நண்பர்—இவை இருக்கும் கிராமத்திலேயே வாழ்க்கை முடியும் வரை இருக்க விரும்பினார். சோஃபியா அந்த கிராமத்தின் அன்பையும், மக்களின் எளிமையையும், பல ஆண்டுகளாக உருவாகிக் கொண்டிருந்த அக்கம்பக்கம் உற்ற உறவுகளையும் ஆழமாக உணர்ந்தாள். அவர்களின் மரியாதையும் பாசமும் அவள் மனதை நெகிழச் செய்தது. சில அமைதியான வாரங்களை அங்கே கழித்த பிறகு, ஜேம்ஸும் சோஃபியாவும் பெரியகுளம், வடுகப்பட்டி—அவற்றின் பொற்கனவுகளைப் போல உள்ள நினைவுகளையும்—ஒருகாலத்தில் இளம் ஜேம்ஸை இந்தத் தெருக்களில் கொண்டு சென்ற மறக்க முடியாத ஜட்காவின் இனிய நினைவையும் ஏந்திக் கொண்டு திரும்பிச்சென்றனர். – கே. ராகவன் 2–12–25 -

Small Story 447.

Small Story 447 Memorable Judga Journey – James got down at the Kodaikanal Road railway station. His friend’s car was waiting outside. At fifty-five, James looked remarkably smart, and his wife, Sophia, at fifty, carried herself with equal grace. The driver greeted them warmly. After a simple breakfast at a nearby café, the car began its journey toward Periyakulam. James had been brought up in Vadugapatti, a small village near Periyakulam. He came from an ordinary family and was raised solely by his father, Fredrick, after losing his mother at an early age. Fredrick’s closest friend was Muthiah, a respected schoolteacher. Muthiah had lost his wife when she was just forty-five, and his only daughter, Ambika, after completing her studies, had married and moved to Australia. Both Fredrick and Muthiah, after retiring—one from the post office and the other from the school—had chosen to settle peacefully in their beloved village. It was Muthiah who had supported young James in his studies. A man of principles, he helped every deserving student without looking at caste or background. The friendship between Fredrick and Muthiah was an example of genuine respect, knowledge, and emotional strength. With hard work and their guidance, James became a doctor. He later went to the United States for specialization and eventually settled there after marrying Sophia. The amusing part was that Sophia, though American, loved Indian culture deeply. She followed Indian customs and traditions with such sincerity that it made James profoundly happy. As the car moved along the familiar roads, James told Sophia, “When I was in school, sometimes my father sent me by judga—you know, the small horse cart we used back then.” Sophia smiled. “Yes, the one with the horse and a tiny compartment? I’ve heard you talk about it so many times!” When they reached the village, Fredrick and Uncle Muthiah welcomed them with overflowing affection. Muthiah was proud to see his student in such a successful position and, more importantly, taking good care of his ageing father. Despite James’ repeated requests, Fredrick had always refused to move to the United States. He wished to stay in his village—near his memories, his roots, and his dearest friend—till his last breath. Sophia soaked in the warmth of the village, the simplicity of the people, and the deep bonds that had been nurtured over decades. Their respect and affection touched her heart. After spending a few peaceful weeks, James and Sophia finally departed, carrying with them golden memories of Periyakulam, Vadugapatti—and the unforgettable charm of the judga that had once carried a young James through these very lanes. K.Ragavan 2-12-25